Ο βοσκός Νικάνορας και το Ρωμαίικο

Είναι κάτι νύχτες καλοκαιριού που σε ξεσηκώνει δυνατή η μυρωδιά του νυχτολούλουδου, που ο κήπος είναι ένας μικρός μυστικός κόσμος. Βγαίνεις και κάθεσαι στο πεζούλι στην ησυχία της νύχτας και είναι σαν να περνάς σε έναν άλλο κόσμο, όπου όλα είναι πιο ήσυχα, πιο απλά και πιο ολοκληρωμένα. Αυτό τον κόσμο ποτέ δε τον χόρτασαν τα παιδιά της πόλης. Τα παιδιά που δεν πάτησαν χώμα, αλλά άσφαλτο. Τα παιδιά που κοιτάζοντας ψηλά δεν έβλεπαν δεντροκορφές, αλλά κεραίες τηλεόρασης. Τα παιδιά που η μόνη φλογέρα που άκουσαν ήταν η φλογέρα του σήματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Τα παιδιά που δεν έχουν στις αποσκευές τους την ανάμνηση της γιαγιάς να λέει παραμύθια κάτω από την κληματαριά ή κοντά στη σόμπα.

Παιδιά που συνειδητοποιούν μεγαλώνοντας ότι μπορεί να μην έχουν αναμνήσεις, αλλά έχουν μνήμη. Όχι απ’ αυτή που θυμάσαι απέξω αριθμούς τηλεφώνων. Απ’ την άλλη που ζει μέσα στα κύτταρα και σου δίνει τη χαρά να ξέρεις ότι είσαι κομμάτι της ιστορίας και όχι της επικαιρότητας.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές στάθηκε το βιβλίο του Κώστα Γανωτή με τίτλο «Ο βοσκός Νικάνορας και το Ρωμαίικο» από τις εκδόσεις Πηλός. Πρόκειται για μια συλλογή 38 παραμυθιών σαν αυτά που διηγούνταν οι γιαγιάδες στα εγγόνια. Με ρηγάδες και βασιλοπούλες, με θησαυρούς, με μαγεμένα πουλιά, με ζώα που έχουν το χάρισμα του λόγου, με παλικάρια και με σαραντάπηχους, με τσομπάνους και με αγίους, με πλούσιους και με φτωχούς.

Το βιβλίο μάς μεταφέρει σ’ έναν κόσμο παραμυθένιο, απλό και αθώο, όπως λένε οι παλιοί ότι ήταν κάποτε ο κόσμος. Σε έναν κόσμο που βρίσκει το δρόμο ως την καρδιά για να της πει πως όλα μα όλα είναι δυνατά. Σ’ έναν κόσμο που η επιμονή κι ο αγώνας ανταμείβονται, τα στραβά και τα παρείσακτα φεύγουν απ’ τη μέση για να δώσουν τη θέση τους στην ολοκλήρωση και σ’ ό,τι έχει διάρκεια πέρα από τα ανθρώπινα.

Η γλώσσα του συγγραφέα είναι σωστή, στρωτή και κατανοητή, η εικονογράφηση λιτή και το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που μέσα στην απλότητά του, δίνει σε παιδιά και μεγάλους την ευκαιρία να πλησιάσουν το θησαυρό του λαϊκού παραμυθιού. Ζωντανές σελίδες αγάπης, αγώνα, στόχων, επιδιώξεων και δικαίωσης που πέρα από ένα ευχάριστο ανάγνωσμα είναι μια διαδρομή αιώνων από τα ομηρικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας ως αυτό που σήμερα αποκαλούμε παράδοση.

Ο συγγραφέας φαίνεται να γνωρίζει καλά ότι η παράδοση δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε και που διασώζει η νοσταλγία. Η παράδοση είναι αυτό που θα είναι πάντα. Η ζωντανή μνήμη.